🐁 Rodzinne W Szwecji A 500

Liczba wyświetleń: 882Czołowy rządowy program, choć niewątpliwie zasłużony dla redukowania sfery ubóstwa w Polsce, bywa jednak nadinterpretowany. Co więcej, w ślad za tym idzie dorysowywanie obecnym rządom nimbu opiekuńczości na modłę wręcz skandynawską. Z takim poglądem można się zetknąć także po lewej stronie opinii publicznej. Słyszymy lub czytamy komentarze typu: „owszem, może PIS w sferze kulturowej ciągnie nas w prawo, ale w sferze polityki społecznej posunął nas mocno ku europejskim standardom.” Zetknąłem się nawet w tym kontekście z porównaniem do socjaldemokratycznej Szwecji, do tego zestawienia skłania niektórych właśnie wspomniany program 500+. Sprawa wymaga sprostowania. Świadczenia pieniężne na dzieci faktycznie są standardem w krajach europejskich. Różne są natomiast zasady dostępu i wysokość wsparcia. Sam fakt, że świadczenia finansowe otrzymują rodziny z dziećmi nie jest niczym niezwykłym ani też niczym nowym. W polskim prawie, a konkretnie w ustawie o świadczeniach rodzinnych, od dawna funkcjonuje tzw. zasiłek rodzinny wraz z dodatkami. Problemem był i nadal jest wąski krąg uprawnionych za sprawą ustanowionego na niskim poziomie progu dochodowego oraz niska wysokość tejże co stanowiło novum programu 500+ to raczej skala wsparcia i dość szeroki, choć bynajmniej nie powszechny, obejmujący prawie 60 proc. dzieci zakres korzystających z niego i relatywnie wysoka kwota. Czy jest to kierunek zgodne ze standardami zachodnio-europejskimi, a może nawet nordyckimi? Zasadniczo tak, bowiem w wielu krajach europejskich świadczenia na dzieci są powszechne lub prawie powszechne, a poszerzanie dostępu oznaczać może faktycznie zbliżenie do tego wzorca. Warto jednak w tych zestawieniach wykazać umiar. Zwłaszcza, jeśli punktem odniesienia miałby być kraje o szczególnie rozbudowanych systemach wsparcia rodzin ( i obywateli w ogóle) jak choćby Szwecja. Między polityką wsparcia rodzin nad Wisłą i pod drugiej stronie Bałtyku widać przynajmniej trzy zasadnicze SZWECJI ŚWIADCZENIA UNIWERSALNE, W POLSCE NADAL SELEKTYWNEPo pierwsze, w Szwecji świadczenie przysługuje na każde dziecko, podczas gdy w Polsce w określonych przypadkach. Tam świadczenia pobierają wszystkie dzieci, podczas gdy u nas – jak już zostało wspomniane – w granicach 60 proc. To zasadnicza różnica. I to nie tylko natury ilościowej, ale też jakościowej, odwołującej się do innej filozofii wspierania i praw Szwecji świadczenie jest swego rodzaju indywidualnym podmiotowym prawem społecznym każdego człowieka w okresie dzieciństwa. Niezależnie jaki się ma status rodzinny, przysługuje pomoc pieniężna do 16 roku życia. Na marginesie warto dodać, że istnieją też dodatkowe środki powiązane z wielodzietnością, ale stanowią one uzupełnienie, swego rodzaju nakładkę na podstawowy system świadczeń o powszechnych charakterze. Sama w sobie wielodzietność nie jest przesłanką tego, czy pomoc zostanie przyznana czy w Polsce dzieci np. w domach dziecka, o czym portal nieraz przypominał, w ogóle są wyłączone z programu. Wsparcie, choć co do zasady również na dziecko, dość mocno powiązane jest z sytuacją ekonomiczno-demograficzną rodziny, w której się wychowuje. W przypadku dziecka wychowanego np. przez samotną matkę, to, czy ona pracuje zawodowo i jaki dochód otrzymuje wpływa na to czy wsparcie zostanie przyznane czy też nie. W przypadku rodzin z większą liczbą dzieci niepełnoletnich wsparcie jest zagwarantowane, ale już jego wysokość jest zależna od sytuacji ekonomicznej gospodarstwa domowego. To, jaki jest dochód w przeliczeniu na osobę decyduje, czy rodzina otrzyma z dwójką dzieci otrzyma 500 złotych czy 1000 złotych w ramach rządowego programu. Zwłaszcza dla rodzin balansujących na granicy dochodowego progu warunkującego wsparcie ma to duże znaczenie. Ryzyko przekroczenia progu dochodowego może wręcz wpływać na decyzje o podejmowaniu czy zmianie ścieżki Szwecji w tym kontekście rodzinom oszczędzono podobnych dylematów. Nasz krajowy ustawodawca mógłby ten problem nieco złagodzić wprowadzając zasadę „ złotówka za złotówkę” (jak wobec zasiłku rodzinnego zrobił swego czasu rząd Ewy Kopacz). Niestety nie zdecydowano się na to po dziś dzień, mimo upływu dwóch lat od uruchomienia programu. Krok ten nie znalazł się także wśród licznych socjalnych obietnic złożonych w ramach niedawnej konwencji wyborczej Zjednoczonej NA DZIECKO JAKO UZUPEŁNIENIE CZY PODSTAWA POLITYKI RODZINNEJ?Druga różnica dotyczy pozycji świadczeń w całym systemie wsparcia rodziny. W Polsce, jeśli spojrzymy na nakłady i publiczną uwagę – 500+ wydaje się dominować w aktualnie realizowanej polityce, być jej centralnym elementem, wręcz fundamentem, do którego są dopiero dokładane kolejne warstwy. Choć rząd nie zrezygnował z rozwijania także niektórych innych form pomocy, np. zwiększając wysokość budżetowego wsparcia dla zakładania i prowadzenia żłobków (program Maluch+ zwiększono ze 150 do 450 mln złotych rocznie w 2018), w porównaniu z nakładami na program 500+ nadal mówimy o kwotach relatywnie skromnych. Także publiczna uwaga, jaką poświęca się usługom opiekuńczym, w tym żłobkowym, nad dziećmi oraz innymi grupami zależnymi, jest dalece skromniejsza. Nie jest to tylko kwestia jednego programu. Jeśli spojrzymy na katalog ostatnio ogłoszonych obietnic dla rodzin, koncentrują się one przede wszystkim na bezpośrednich instrumentach pieniężnych, a nie na usługach i Szwecji podchodzi się do tego inaczej. Świadczenia pieniężne na dziecko, choć powszechnie dostępne, są jednak stosunkowo niskie, biorąc pod uwagę siłę nabywczą zasiłku. Współcześnie na dziecko przypada nieco ponad 1000 koron, czyli w wielkościach nominalnych nieco poniżej 500 złotych, za co jednak przy szwedzkich cenach można kupić mniej dóbr i usług niż to ma miejsce w przypadku naszego sztandarowego programu dla rodzin. Akcent położony jest na inne instrumenty – przede wszystkim rozbudowany system publicznych usług i instytucji świadczących wsparcie i opiekę ludziom w różnych fazach rozwoju rodziny i Polsce miniona dekada również przyniosła postęp na tym pozafinansowym polu, więc różnice między nami a Szwecją nie są aż tak drastyczne jak np. 10 lat temu. Niemniej nadal dają się zauważyć. Ów inny rozkład akcentów w polityce rodzinnej nie jest przypadkowy, a również wiąże się z inną filozofią wspierania niż w polityce Prawa i Sprawiedliwości. Tam chodzi o to, by jednostki (najczęściej chodzi tu o kobiety) za sprawą ról rodzinno-opiekuńczych nie stawały przed koniecznością rezygnacji z aktywności zawodowej, co odcinałoby je od dochodu uzyskiwanego dzięki własnej nas, zwłaszcza od zmiany władzy w 2015 roku, ten wymiar polityki rodzinnej, jakim jest umożliwienie godzenia pracy z życiem rodzinnym i wyrównywanie szans kobiet na rynku pracy, pozostaje znacznie słabiej obecny na poziomie zarówno deklarowanych i podkreślanych celów jak i stosowanych instrumentów, mających do nich UNIWERSALNYCH ŚWIADCZEŃ Z PROGRESYWNYM SYSTEMEM PODATKOWYMTrzecia różnica również wskazuje na inną filozofię państwa, ale wykracza poza same zasady wsparcia rodzin. W Szwecji uniwersalne świadczenia – i szerzej mówiąc hojna opiekuńczość mająca służyć ogółowi – nie są wyabstrahowane od szerszego kontekstu fiskalnego, ale stanowią element niepisanej, acz trwałej umowy społecznej, której zawarcia obecna władza w Polsce realnie nie proponuje. Można, nieco upraszczając powiedzieć, że szwedzkie welfare state wyraża stare powiedzenie „ każdemu według potrzeb, od każdego według możliwości”. Państwo nie reglamentuje restrykcyjnie rozmaitych form wsparcia ( i materialnego i jeszcze bardziej usługowego), ale ową powszechność warunkuje dalece idące różnicowanie na poziomie obciążeń podatkowych, tak by zasobniejsze grupy płaciły proporcjonalnie więcej niż grupy za tym z jednej strony względy praktyczne – skądś trzeba wziąć pieniądze by finansować hojne państwo dobrobytu, jednocześnie nie zadłużając się zanadto, ale też u postaw leży swoisty kontrakt społeczny. Bogaci mogą cieszyć się dobrodziejstwami publicznej opiekuńczości (współcześnie realizowanej już z udziałem także podmiotów pozapaństwowych, ale z wciąż pokaźnym państwowym finansowaniem), ale w zamian zobowiązani są do bardziej niż np. w Polsce hojnego dzielenia się swoimi finansowymi zasobami z domeną publiczną. Stąd też w krajach skandynawskich znaczna progresja w podatkach bezpośrednich i ich znaczny udział w ogólnym Polsce, choć pewien zakres podatkowej progresji również występuje, w porównaniu z systemami nordyckimi mamy bardzo spłaszczony system podatkowy (raptem dwa progi, z czego ten górny dość niski i obejmujący realnie bardzo niewielki procent osób). Dodając do tego jeszcze liczne ulgi, możliwości optymalizacyjne i kruczki pozwalające obchodzić prawo silnym, niektórzy ekonomiści mówią wręcz o systemie regresywnym ( jak nieraz przekonywał o tym prof. Ryszard Bugaj).Polityka Prawa i Sprawiedliwości, jak widać z perspektywy czasu, nie próbuje znacząco zmieniać struktury obciążeń podatkowych w kierunku bardziej sprawiedliwej progresji. Swoje pomysły na uzdrawianie finansów publicznych albo zastępuje tyleż nośnymi, co – zwłaszcza w kontekście tej formacji – bałamutnymi hasłami „ wystarczy nie kraść” lub poprawą sytuacji finansów publicznych poprzez uszczelnianie systemu. W tym względzie rząd ma ponoć wymierne sukcesy ( nie czuję się kompetentny by je podważać), alez perspektywy socjaldemokratycznej umowy społecznej uszczelnienie nie wystarczy. Potrzebna jest także zmiana struktury, a na to się nie więcej raczej z ust rządzących możemy usłyszeć – jak ostatnio – o dążeniu do zmniejszaniu niektórych danin podatkowych i składkowych na rzecz państwa. W aspekcie rodzinnym, mamy sytuacje, w których bardzo zamożne rodziny z większą liczbą dzieci, np. trójką, nie dość że mogą korzystać z szerokiego wsparcia państwa w formie świadczeń wychowawczych, to jeszcze płacą relatywnie niskie podatki ( tym bardziej, że skorzystają także dodatkowo z podatkowych ulg na dzieci ). Samo w sobie to nie oburza, gdyby nie fakt, że po drugiej strony społecznej drabiny mamy np. samotną matkę jednego dziecka harującą za 2 tys. złotych na rękę, która z wielu dobrodziejstw polskiego „ socjalu” nie skorzysta. W Szwecji coś podobnego byłoby nie do politykę rodzinną opartą na 500+ z modelem socjaldemokratycznej Szwecji, znajdujemy więcej różnic niż podobieństw. Nie przekreśla to oczywiście znaczenia programu dla ograniczenia ubóstwa (zwłaszcza skrajnego) wśród rodzin z dziećmi, co samo w sobie jest sprawą, o którą wszyscy powinniśmy zabiegać. Ale unikajmy zbyt daleko idących skojarzeń i wniosków. Prowadzą one bowiem do utraty z pola widzenia także minusów czy ograniczeń zarówno samego programu, a także kompleksowo rozumianej polityki społecznej. Może też działać rozleniwiająco, bo skoro PIS w polityce społecznej buduje nad Wisłą drugą Szwecję, to po co my mamy w tej materii ponosić wysiłki programowe czy polityczne. Mam nadzieję, że niniejszy tekst – i pokazane w nim rozbieżności między modelem socjaldemokratycznym a polityką realizowaną przez Prawo i Sprawiedliwość – będzie stanowił asumpt do dyskusji po lewicowej nad własną wizją polityki rodzinnej i Rafał Bakalarczyk Źródło:

Ta reguła po raz kolejny dowodzi, że w kwestii wnioskowania o zasiłek rodzinny w Holandii warto zaufać wykwalifikowanym i doświadczonym doradcom, których bezcenna wiedza znacznie ułatwi cały proces otrzymania wyższych świadczeń rodzinnych w Holandii. Rodzinne w Holandii a 500 plus

Okazuje się, że jeśli chodzi o wydatki socjalne na rodziny i dzieci, to jesteśmy w ścisłym unijnym czubie. Państwo polskie przeznacza wsparcie 2,6 proc. PKB - podał kilka dni temu Eurostat. Jeszcze w 2015 roku było to zaledwie 1,5 proc. procent produktu krajowego brutto wydaje w Europie na ten cel tylko siedem państw z Danią i Niemcami na czele. Polska przeznacza aż o dwie trzecie większy procent niż Szwajcaria, a wyprzedzamy też Francję, Wielką Brytanię, Irlandię i powie, że to przecież tylko procent PKB, a ten mamy nominalnie dużo niższy niż na Zachodzie, więc liczby nie są porównywalne. Okazuje się, że nawet jeśli chodzi o wartości nominalne też jesteśmy w czołówce. Z uwzględnieniem siły nabywczej pieniądza wydaje się u nas 602 euro na mieszkańca. Dało to nam w 2017 roku 14. miejsce w Europie na 35 badanych przez Eurostat też: 500+ do waloryzacji? "500 zł to 500 zł, a nie 541 zł". Ekonomista odniósł się też do drożyznyPo wprowadzeniu 500+ przeskoczyliśmy kwotą wydatków socjalnych (z uwzględnieniem siły nabywczej) między innymi: Irlandię, Holandię i Włochy. W ciągu dwóch lat wydatki państwa na rodzinę i dzieci poszły w górę o 266 euro na mieszkańca. Druga w zwiększaniu wydatków była Grecja. Tam nakłady wzrosły o "tylko" 69 euro na przecież my wcale nie zwalniamy tempa. W tym roku po wprowadzeniu 500+ na pierwsze dziecko łączny koszt programu ma się zwiększyć z 23 do 41 mld zł rocznie. W przeliczeniu na mieszkańca socjal na rodzinę i dzieci powinien przekroczyć z okładem tysiąc euro. Wydatkami przebijemy wtedy nawet światowy wzorzec, czyli Szwecję, która w 2017 roku wydawała na ten cel 1017 euro na Generalnie w świecie Zachodu dominuje pogląd, że oboje rodziców będzie pracować. W przypadku Niemiec i w ogóle Europy Zachodniej mamy do czynienia z rozbudowanym sektorem opieki nad małymi dziećmi. To oznacza niższe koszty alternatywne dla posiadania potomstwa. To jest traktowane jako konkurencja - mieć dziecko, czy nie mieć - pracować, czy nie pracować. To czynnik, który bardzo determinuje w społeczeństwach pracy gotowość do posiadania potomstwa. Zwłaszcza do drugiego i trzeciego dziecka - mówi profesor Piotr Szukalski, kierownik Katedry Socjologii Stosowanej i Pracy Socjalnej w Uniwersytecie nie znaczy lepiejWarunki życia rodzin program 500+ poprawił bez dwóch zdań, ale jak to się przekłada na dzietność? Od stycznia do września tego roku urodziło się 286 tys. dzieci, czyli o 11 tys. mniej niż w tym samym okresie ubiegłego roku. Wszystko wskazuje na to, że wynik będzie podobny do 2014 roku, czyli wracamy do czasu sprzed 500+.- Obserwowany wzrost urodzeń, który politycy przypisują programowi 500+ jest w dużej mierze efektem związanym z zastopowaniem procesu odraczania urodzeń drugich i trzecich - wskazuje dr Dorota Kałuża-Kopias, adiunkt w Katedrze Demografii Uniwersytetu Kobiety z ostatniego wyżu demograficznego lat 80-tych, które przekroczyły 30, 35 rok życia rodzą kolejne dzieci. Z danych widać, że ranga urodzeń 2 i 3 znacznie wzrosła. Jednocześnie obserwujemy systematyczny wzrost przeciętnego wieku wydawania na świat potomstwa, co przekłada się na mniejszą liczbę posiadanych dzieci - edycja programu 500+ wyraźnie już przestała działać: kto miał urodzić drugie i kolejne dziecko, to już urodził. A efekt wprowadzonych od lipca wypłat na pierwsze dziecko jeszcze nie jest widoczny i nie będzie pewnie do przyszłego roku. Jeżeli nawet te miliardy jednak coś pomagają, to poprawa nie jest duża. Patrząc na kraje, które na socjal dają najwięcej, widać, że pieniądze to nie jest sposób na zmianę poniżej kreskiJeszcze do niedawna największą po Turcji dzietność na Starym Kontynencie obserwowano we Francji. Cztery lata temu wyprzedziła ją Gruzja, a wskaźnik dzietności Francuzek zszedł w 2018 roku do 1,87, czyli coraz dalej od progu zastępowalności pokoleń (2,1). Jeszcze cztery lata temu był zbliżony do 2, ubiegłym roku przyrost naturalny we Francji, czyli różnica między ilością urodzeń i zgonów, zamknął się liczbą zaledwie 140 tys. - najmniej od końca okupacji Model licznej rodziny, który był synonimem szczęścia i spełnienia we francuskim społeczeństwie, jest coraz bardziej podważany - wskazuje profesor Gilles Pison, profesor demografii w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, cytowany przez "Rzeczpospolitą".Francja jednak ma wciąż o niebo wyższe wskaźniki niż Polska. Czy dlatego, że wydaje dużo większe od Polski pieniądze na rodzinny socjal? Nic takiego. Na cele rodzinne i na dzieci idzie mniej, bo 2,4 proc. przeliczeniu na siłę nabywczą socjal rodzinny na mieszkańca wynosił tam w 2017 roku 771 euro rocznie, podczas gdy w Polsce doszedł wtedy do 603 euro - podaje Eurostat. Nominalnie jest to co prawda wciąż więcej niż u nas, ale po pierwsze - różnica nie jest wielka, a po drugie - w tym roku po 500+ na pierwsze dziecko już ich prawie 5 proc. Francuzek deklaruje jednak, że w ogóle nie chce mieć potomstwa. Zmienia się kod kulturowy, a pieniądze grają w tym coraz mniejszą rolę. Największą dzietnością w Europie - aż 4,87 dziecka na kobietę - mogą pochwalić się mieszkanki francuskiej afrykańskiej wyspy Mayotte, najbiedniejszej części kulturowyModel życia zmienia się diametralnie. Liczba małżeństw w ciągu trzech kwartałów bieżącego roku spadła o 4 proc. do 150,1 tys., a liczba rozwodów w tym samym czasie wzrosła o prawie 2 proc. do 48,5 tys. Kwestia nie jest już w tym, czy ludzie są wystarczająco zamożni, ale jakie mają oczekiwania od życia i jakie przyjmują wzorce życiowe. A te kreują w dużej mierze rzecz, że w ostatnim półwieczu najszybszy przyrost naturalny odnotowano w biednych przecież latach 80. Rocznie przez większość dekady rodziło się grubo ponad 600 tys. dzieci, a w rekordowym 1983 - nawet 723 tys. Stan wojenny, gospodarka się sypała, brak perspektyw, a tu… wystrzał narodzin. Nawet w porównaniu z latami 70. Żartowało się, że to przez to, że władza często wyłączała światło. Są też teorie spiskowe, że to wina przemysłu gumowego i jakości to jednak jest, że obecnie, choć sytuacja finansowa rodzin jest o niebo lepsza niż wtedy, rodzi się poniżej 400 tys. dzieci rocznie? Najwyraźniej to nie poziom życia decyduje. Czego dowodem może być fakt, że najbogatsi Polacy wcale nie mają dużo może decydują media, które biorą udział w kreowaniu wzorca życia? W latach 80. gdy rodziło się najwięcej dzieci, w telewizji najbardziej popularne były seriale: Czterdziestolatek (dwójka dzieci Karwowskich), Rodzina Leśniewskich (czwórka dzieci), a poza tym kręciło się produkcje dziecięce typu: Stawiam na Tolka Banana, Podróż za jeden uśmiech, Wakacje z duchami. Rzeczywistość w tych filmach wypełniona była dziećmi po brzegi, a modelem rodziny było 2+2. A teraz?Popularne seriale (z wyłączeniem tych kostiumowych) wszystkich telewizji mówią o singlach, rozwodzących się małżeństwach, życiu w nieformalnych związkach, bezdzietnych, a w najlepszym przypadku z jednym dzieckiem, z rzadka z dwojgiem, które gdzieś tam się w tle przypadkiem przewijają. Serial przez to być może nie jest nużący, przyciąga uwagę, ale zarazem kreuje pewien wzorzec. Produkcje typu gdzie dzieci w rodzinie głównych bohaterów jest troje, należą do Co do kulturowego wzorca rodzinny to cały czas on się zmienia. Rodzina we współczesnej Polsce niekoniecznie oznacza parę z dziećmi z "legalnym” ślubem. Coraz więcej mamy w Polsce urodzeń pozamałżeńskich w 2018 r. ponad 26 proc., rok wcześniej 24 proc. (dla porównania w roku 1980 było ich niespełna 5 proc.). Młodzi ludzie chcą się realizować i jednocześnie posiadać dzieci - wskazuje dr Dorota bez dzieci, muzułmanie wręcz przeciwnieNiższa dzietność niż w Polsce jest tylko w jedenastu krajach Europy z Maltą, Hiszpanią, Włochami, Cyprem, Grecją i Portugalią na dole listy. To ciekawe, że akurat dawne katolickie potęgi są tak nisko. Na górze tabeli jest muzułmańska Turcja i coraz bardziej muzułmańskie: Francja (prawie 10 proc. populacji wyznaje islam) oraz Szwecja (prawie 9 proc. muzułmanów). To tylko argument za tezą, że kluczowy jest aspekt kulturowy, a nie po Gruzji najbardziej dzietna w Europie Turcja wydaje na wspomaganie rodziny i dzieci zaledwie 99 euro w przeliczeniu na mieszkańca. A jednak dzietność ma W przypadku Turcji, czy Albanii mamy moment, w którym zaczyna się tak zwane drugie przejście demograficzne, czyli zmiana modelu rodziny. Z opóźnieniem do reszty Europy pojawiła się tam skuteczna metoda kontroli narodzeń (antykoncepcji) - wskazuje jednak prof. Poza tym ostatnie badania francuskiego instytutu INED wskazują, że nie do końca jest tak, że o dzietności decyduje tam tylko społeczność muzułmańska. W przypadku "rodowitych" Francuzek dzietność jest na wysokim poziomie 1,77 - jest to jednak 1,87, czyli dużo wyżej. Skoro jedna dziesiąta społeczeństwa zawyża wskaźnik o aż 0,1, to znaczy, że wyznawana gorliwie religia jest poważnym zamiast zasiłków?Pewnie dobrze, że państwo dba o łatwiejsze życie rodzin. Ale by poprawić wskaźniki i uratować bankrutujący system emerytalny, trzeba by zacząć jakoś promować rodzinę z dziećmi. Choćby w telewizji publicznej, skoro to właśnie państwu zależy na ratowaniu systemu emerytalnego. A tu jeśli się przejrzy seriale, to wzorzec singla i związków nieformalnych jest obowiązujący. Może do kwestii promocji macierzyństwa trzeba podejść poważniej?- Węgrzy mają rozbudowane w tym zakresie działania. Prowadzą rozbudowane działania promocyjne. Na przykład konkursy na firmę przyjazną rodzinom. Chodzi też o kwestię promowania rodziny w mediach - opisuje prof. Szukalski. - W ubiegłym tygodniu zapowiedziano zresztą, że pojawi się i w Polsce pełnomocnik rządu ds. polityki demograficznej. Ma budować instrumenty promowania dzietności. Być może w grę wchodzić będą również działania w mediach publicznych - zastanawia się Węgrzech poziom dzietności z prawdziwej zapaści w 2011 roku, czyli z 1,23 dziecka na kobietę podniósł się ostatnio do 1, wskazuje przy tym, że czynnik kulturowy w końcu i tak ulega ogólnej tendencji, tyle że z Jeśli spojrzy się w Polsce na różnice kulturowe, to wydawałoby się, że ściana wschodnia powinna mieć większą dzietność. Znaczny opór na początku przed zmianami schematu rodziny opóźnił tylko trend, ale go nie zatrzymał. Obecnie jest odwrotnie. Kiedy inni zaczęli odbijać się od dna w 2013, to województwa wschodnie dalej szły w dół. Wystąpiło opóźnienie kalendarza. Dochodzi do paranoicznej sytuacji: gdzie 500+ doprowadziło do największej poprawy dzietności? W Warszawie, Poznaniu, ale nie tam - podsumowuje prof. newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze młodych wyjechało zagranicę i już nigdy nie wrócą do Polski dokonali swojego wyboru drogiego kosztów życia w krajach zwany Polak pozostanie tam parobkiem na usługach darmozjada obcokrajowca a jego dziewczynę obojętne czy żonę będzie obracal ten lepszy bogatszy takie są realia emigracji Polskie kobiety wolą zachodnich facetów!!!!!!!!!!!!! Nam pozostało wymieranie w samotności za kilka lat sami się przekonacie.😉Ci eksperci niech sprawdzą ile zarabiają młodzi ludzie, jaki jest koszt wynajmu lub kupna mieszkania, koszty utrzymania i wtedy otrzymają odpowiedź dlaczego nie ma dzieci. A te 500+ to może jest atrakcyjne dla tych na zasiłkach, bo oni i tak do pracy się nie wybierają a na gorzałę będzie w sam czepiają się kobiet, że nie ma dzieci. W dzisiejszych czasach dla kobiety to strach mieć dzieci. Często facet twierdzi, że nie jest już zadowolony ze związku, zostawia kobietę z dziećmi, nie płaci alimentów. W Europie, Po Ukraińcach Polacy to druga nacja z największymi zaległościami w alimentach!!!Socjal większy, hehe , ale chyba w odniesieniu do płacy rodzica? tylko przeciętna pensja w Polsce duuuużo niższa niż w Skandynawii ...No to Houston, mamy problem. Im więcej dzieci tym gorzej bo janusze znowu będą przebierać w pracownikach jak ulęgałkach.

W przypadku śmierci członka najbliższej rodziny można otrzymać rentę rodzinną w ramach wsparcia finansowego. Renta rodzinna jest częścią emerytury powszechnej i składa się z renty sierocej, renty dostosowawczej i renty wdowiej. Śmierć członka najbliższej rodziny oznacza nie tylko smutek i pustkę. Może ona również wpływać

Polska, mimo iż rząd wiele mówi o promowaniu rodzin wielodzietnych, tak naprawdę nie dba o dzieci. Dobrze wie o tym znana aktorka Joanna Liszowska (35 l.). Właśnie wyjechała z Polski do Szwecji, aby tam urodzić swoje drugie dziecko. Ma szczęście, bo jej mąż Ola Serneke (42 l.) mieszka w Goeteborgu. Ale nie ma się czemu dziwić. W sumie państwo szwedzkie zapłaci za jej macierzyństwo blisko 220 tys. zł! Liszowska stawia na macierzyństwo. Aktorka ma już córeczkę Emmę (2 l.), a za trzy miesiące na świat przyjdzie jej druga pociecha. O tym, że ma urodzić swoje drugie dziecko w Szwecji, mówiło się od dawna. Ale trudno się temu dziwić, skoro tam państwo dba o rozwój rodziny. Mimo że aktorka jest żoną tamtejszego milionera, całkiem nieźle zarobi na macierzyństwie. Każda bowiem kobieta, która w Szwecji powije dziecko, dostaje 60 koron dziennie i to aż przez 450 dni. W sumie to ponad 12 tys. zł. Oprócz tego co miesiąc będzie dostawać po ok. 500 zł na każde dziecko, póki nie skończy ono 16 lat. W sumie przez te wszystkie lata Liszowska może liczyć na blisko 220 tys. zł wsparcia. Mało tego, dzieci aktorki mają też ustawowo zagwarantowane miejsce w przedszkolu. O tak dobrych warunkach w Polsce Joanna mogłaby tylko pomarzyć. Nic zatem dziwnego, że spakowała się i spokojnie przygotowuje się do tego jakże radosnego dnia. U nas, niezależnie od wysiłków polityków z każdej strony sceny, mamy w porównaniu ze Szwecją jedynie jałmużnę. Bo czymże jest jednorazowe becikowe w wysokości tysiąca zł i możliwość odliczenia od podatku niespełna 1200 zł rocznie... Szwecja Polska Urlop przed urodzeniemdo 60 dni przed urodzeniem dziecka (płatny w wys. 80 proc. płacy). Urlop wychowawczyzwany rodzicielskim - 480 dni (płatny 80 proc. wynagrodzenia). 60 dni z tego urlopu należy tylko do mamy, 60 - tylko do taty, a pozostałe 360 dni jest do równego podziału między rodziców. Dodatkowa pomocJeśli któreś z rodziców jest bezrobotne, urlop rodzicielski jest opłacany przez państwo - ok. 5100 koron (ok. 2400 zł) przez pierwsze 390 dni i ok. 1800 koron (ok. 870 zł) przez kolejnych 90 dni. Bezpłatny urlop wychowawczy - można go wykorzystać do ukończenia przez dziecko 18 miesięcy. Urlop ojcowski - 10 dni (płatny, 80 proc. wynagrodzenia). Zasiłki- na każde dziecko do 16. roku życia przysługuje 1050 koron miesięcznie (ok. 509 zł). Przy większej liczbie dzieci rodzicom należy się dodatek dla rodziny wielodzietnej. Przy trójce dzieci - 3750 koron (1800 zł). Bez kryterium dochodowego. Ale to nie koniec...?Do momentu gdy dziecko pójdzie do pierwszej klasy, rodzice mogą pracować o jedną czwartą mniej, ale nie dostają za to wynagrodzenia. Nie tracą jednak prawa do pracy na pełnym etacie. Urlop macierzyński- rok (płatny 80 proc. lub 100 proc. przez pół roku i 60 proc. przez następną połowę). Przysługuje tylko w przypadku pracy na etat. Urlop ojcowski- 14 dni. Tylko praca na etat. W przypadku umowy-zlecenia, umowy o dzieło urlop nie przysługuje. Urlop wychowawczy- do 3 lat, nie dłużej niż do ukończenia przez dziecko 4. roku życia. Bezpłatne becikowe - jednorazowo 1 tys. zł na dziecko, o ile dochód na członka rodziny nie jest wyższy niż 1922 zł. Zasiłki rodzinne- od 77 do 115 zł. Dochód na członka rodzinny nie może przekraczać 539 zł. Nasi Partnerzy polecają Strona główna Wiadomości Polska Joanna Liszowska urodzi w Szwecji bo w Polsce się nie opłaca!

Ubezpieczenie społeczne w Szwecji obejmuje różne zakłady, podobnie jak w Danii i Norwegii. Należą do nich: Zasiłek na dziecko – wypłacany do końca kwartału, w którym dziecko kończy 16 lat lub do czasu ukończenia przez nie szkoły podstawowej. Świadczenia alimentacyjne – wypłacane na dziecko poniżej 18 roku życia, które na

bhYFZ.

w9isg5vdqc.pages.dev/74

w9isg5vdqc.pages.dev/340

w9isg5vdqc.pages.dev/138

w9isg5vdqc.pages.dev/287

w9isg5vdqc.pages.dev/334

w9isg5vdqc.pages.dev/205

w9isg5vdqc.pages.dev/287

w9isg5vdqc.pages.dev/92

w9isg5vdqc.pages.dev/46

rodzinne w szwecji a 500