The Australian Pink Floyd Show ponownie zagrają w Polsce – 26 kwietnia w Katowicach (Spodek) i 27 kwietnia w Poznaniu (Arena) Jako jedyny „tribute band” Pink Floyd zespół zyskał oficjalne uznanie formacji oraz specjalną rekomendację Davida Gilmoura, gitarzysty i wokalisty legendarnej grupy W związku z tym zdecydowaliśmy się podjąć zadania niemożliwego – wybrać dziesięć najlepszych czy najważniejszych utworów Pink Floyd Najlepsza płyta Pink Floyd? Zapewne większość wymieni którąś z tych najsłynniejszych - „The Dark Side of the Moon”, „Wish You Were Here”, „The Wall”... Zadanie niełatwe, ale jeszcze trudniej pokusić się o wybranie dziesiątki najlepszych czy najbardziej epokowych utworów zespołu. Przecież wybór tego, co najważniejsze lub najbardziej wartościowe, jest czysto subiektywny i zależy od wielu czynników, w tym gustu, emocji czy doświadczeń wybierającego. Poza tym Pink Floyd ma w swoim oficjalnie wydanym katalogu – licząc wyłącznie piętnaście płyt studyjnych - 161 utworów, najczęściej zupełnie wymykających się ramom zwykłych piosenek. Jest więc z czego wybierać, ale najlepiej traktując to jako niezobowiązującą zabawę. W przededniu dwóch tegorocznych koncertów The Australian Pink Floyd Show w Polsce – 26 kwietnia w Katowicach (Spodek) i 27 kwietnia w Poznaniu (Arena) - takie zestawienie jest jak znalazł, zwłaszcza że większość z tych utworów z pewnością znajdzie się w setliście – warto tu dodać, że The Australian Pink Floyd Show jako jedyny „tribute band” Pink Floyd zyskał oficjalne uznanie formacji oraz specjalną rekomendację Davida Gilmoura. Niektórzy twierdzą nawet, że zespół brzmi na żywo lepiej niż oryginał, ale bez przesady – nie da się przecież przebić doskonałości, można za to do niej pięknie nawiązywać. X Astronomy Dominé (The Piper at the Gates of Dawn, 1967) Utwór z debiutu, zainspirowany radiowymi słuchowiskami science fiction, których Syd Barrett, pierwszy gitarzysta i wokalista Pink Floyd, słuchał w dzieciństwie. „Astronomy Dominé” to przede wszystkim dowód na jego niezwykle sprawny kompozytorski talent. Poetycki tekst skupia się na błahości ludzkiej egzystencji wobec nieskończonej przestrzeni kosmosu. Niesamowicie pulsacyjna psychodeliczna kompozycja stała się jedną z głównych inspiracji dla twórców space rocka. IX Another Brick in the Wall, Part II (The Wall, 1979) Największy komercyjny przebój w karierze Pink Floyd – dotarł na szczyt notowań zarówno w Anglii, jak i w Stanach Zjednoczonych. To jedyny utwór zespołu, który, chociaż pierwotnie był balladą, ma charakter niemal taneczny - pomysł wzięty z perkusyjnych beatów zespołu Chic. Bob Ezrin, współproducent „The Wall”, zaaranżował tak „Another Brick in the Wall, Part II” początkowo wbrew woli muzyków zespołu, którzy nie chcieli sie zgodzić na stworzenie typowo komercyjnego singla - to także Ezrin odpowiada za pomysł wykorzystania w piosence instrumentów dętych i śpiewających dzieci – nagrał je w jednej ze szkół, bez uzyskania zgody rodziców. No i dochodzi tu jeszcze niesamowite gitarowe solo Davida Gilmoura… Powstał antysystemowy hymn, idealnie wpisujący się w kontekst całej płyty. „We don’t need no education…” Iluż z nas nuciło to sobie, idąc na wagary? VIII Us and Them (The Dark Side of the Moon, 1973) Jedna z najpiękniejszych kompozycji w historii rocka, niezwykle liryczna, smutna, zachwycającą jazzową strukturą, podkreśloną kunsztownymi solówkami Dicka Parry’ego, paletą brzmień grającego na hammondzie i pianinie Richarda Wrighta, a także jego wokalnymi harmoniami w refrenie, wreszcie czteroosobowym chórkiem, którego zapis zwielokrotniono, by uzyskać efekt pełnego chóru. Pierwotnie Wright napisał utwór z myślą o ścieżce dźwiękowej filmu Michelangelo Antoniego „Zabriskie Point”, ale reżyser go odrzucił, uznając za zbyt smutny. Tekst Rogera Watersa jest niejako zapowiedzią tematu, jaki podejmie na „The Wall” – absolutnego bezsensu i tragizmu wojny. To tu po raz pierwszy pojawia się postać ojca muzyka, Erica Fletchera Watersa, który zginął w 1944 roku w bitwie pod Anzio. VII Echoes (Meddle, 1971) Kolejna po „A Saurcelful of Secrets” i „Atom Heart Mother” rozbudowana wielowątkowa suita, będąca efektem wspólnej pracy wszystkich członków zespołu. Dwadzieścia trzy minuty czystego piękna, mieszczące w sobie delikatność, melancholię i jakąś wielką tajemnicę. Liczne zmiany klimatu - wszak kompozycja powstała ze zlepków wielu pomysłów – bardzo dobrze się tu sprawdzają, a aranżacyjne bogactwo ani razu nie przeradza się w tani przepych. Cichym bohaterem jest tu David Gilmour i jego rozbudowana solówka. Utwór to o tyle ważny, że stał się artystycznym drogowskazem dla kolejnej płyty zespołu – słynnej „The Dark Side of The Moon”. Podobno świetnie sprawdza się jako alternatywny podkład muzyczny do finałowej sekwencji „Odysei kosmicznej” Stanleya Kubricka, zatytułowanej „Jowisz i poza nieskończonością”. Jak pisał Tomasz Beksiński w swoim ostatnim, powstałym tuż przed śmiercią felietonie w „Tylko Rocku” - „Fin de siecle”, siedemnasta minuta „Echoes” była jednym z tych momentów, dla których warto było żyć. VI Money (Dark Side of the Moon, 1973) Najbardziej nietypowy pod względem metrum (7/4) utwór Pink Floyd, oparty na siedmiotaktowym basowym riffie, okraszony efektownymi solówkami gitarowymi i saksofonowymi. Żywiołowy i dynamiczny, w wyraźnym kontraście do stonowanego nastroju „The Dark Side of The Moon”. Mimo że tekst ma wyraźnie antykonsumpcyjne przesłanie, przestrzegające przed destrukcyjnym wpływem pieniędzy na jednostkę, to właśnie „Money” stało się pierwszym hitem zespołu z prawdziwego zdarzenia. Charakterystyczny brzęk z początku utworu to nic innego jak dźwięk monet mieszanych z papierem w wielkim przemysłowym mikserze – motyw trafił w Polsce lat 80. do czołówki telewizyjnego programu ekonomicznego. V Run Like Hell (The Wall, 1979) Najbardziej dynamiczny w całym zestawie, bardzo często zamykający koncerty zarówno samego zespołu, jak i solowe Davida Gilmoura i Rogera Watersa - zresztą, obaj się pod tym utworem podpisali. Marszowy charakter przystaje do losów bohatera płyty, neurotycznego Pinka, który staje się w tym momencie niemal faszystowskim wodzem. Utwór również ma prawie taneczny charakter, ale w przeciwieństwie do „Another Brick in the Wall, Part II” na pierwszym planie są niemal hardrockowe riffy Gilmoura – i kolejna fantastyczna solówka. Kulminacyjny moment zarówno płyty „The Wall”, jak i identycznie zatytułowanego filmu Alana Parkera. IV Shine On You Crazy Diamond, Parts 1-5 (Wish You Were Here, 1975) Ostatnia z wielkich wielowątkowych kompozycji zespołu trwa łącznie 26 minut i na albumie „Wish You Were Here” podzielona została na dwie części, spinające całość klamrą. Kolejny przykład arcymistrzostwa w kreowaniu nastrojów. Szczególne wrażenie robi pierwsza część utworu, rozbita na 5 rozdziałów, które składają się na być może najsmutniejszy fragment całej twórczości Pink Floyd – długo, pozornie monotonnie rozwijająca się kompozycja oparta jest na subtelnych akordach Davida Gilmoura i delikatnych klawiszach Richarda Wrighta. W dalszej części dochodzą kobiecę wokalizy, a za kulminację robi długie saksofonowo solo. Utwór jest odbiciem pustki, jaka pojawiła się w życiu muzyków po odejściu i zniknięciu pogrążającego się w psychicznej chorobie Syda Barretta („Pamiętasz, gdy byłeś młody/ Lśniłeś jak słońce/ Lśnij dalej szalony diamencie”) – ale można go odbierać bardziej uniwersalnie. Krzyk rozpaczy w obliczu ogarniającego każdego z nas poczucia odosobnienia i samotności. Wyjątkowo głośny w swej delikatności jest to krzyk. III Time (The Dark Side of the Moon, 1973) Czym dla początku „Money” jest dźwięk monet, tym dla „Time” tykanie zegara – tyle że nawiązuje do niego cała rytmika tego utworu, a nie tylko niezwykły wstęp. Piosenkę wyróżnia też wyraźny podział między mocną zwrotką śpiewaną przez Davida Gilmoura a zdecydowanie bardziej lirycznym, łagodnym wręcz refrenem, za który odpowiada Richard Wright. Jest też ten jakże charakterystyczny dla twórczości zespołu żeński gospelowy chórek, plus przeszywające ciało i umysł solo Gilmoura. A na końcu krótki powrót do otwierającego tę jedną z najważniejszych płyt w dziejach rocka „Breathe”. Tekst, nawiązujący do bezmyślnie marnowanego przez nas i płynącego coraz szybciej czasu, zostawia raczej ponure wrażenie. „Czas minął/Piosenka dobiegła końca/Myślałem, że będę miał więcej do powiedzenia”. II Comfortably Numb ( The Wall, 1979) Jedna z zaledwie trzech na „The Wall” piosenek, które Roger Waters podpisał nie sam, a z Davidem Gilmourem – spory o autorstwo nie ustały zresztą przez wiele lat – i zarazem nieodzowna część bisów zarówno na koncertach zespołu, jak i obu muzyków. To w tym pięknym balladowo-orkiestrowym utworze, nad którym unosi się duch kojącej melancholii, znajdziemy być może najwspanialszą solówkę Gilmoura, skądinąd skompilowaną z kilku wcześniej nagranych partii. Co tu dużo mówić – to właśnie takie utwory sprawiają, że można zakochać się w muzyce. I Wish You Were Here (Wish You Were Here, 1975) Proste akustyczne akordy, smyczki, fortepian, klawisze, bas i nastrojowy śpiew Davida Gilmoura. „Jak bardzo bym chciał, abyś tu był...”. „Wish You Were Here”, podobnie jak „Shine On You Crazy Diamond”, opowiada o Sydzie Barrecie, chociaż słynny tekst Rogera Watersa zrodził się z frustracji, w jaką wpadli muzycy, pracując nad tą wybitną płytą – każdy z nich czuł, że chciałby być wtedy w innym miejscu, albo miał wrażenie, że pozostali są gdzie indziej. Tę urzekająco prostą balladę, jedną z najsłynniejszych w historii rocka, także można oczywiście odbierać bardziej uniwersalnie i refleksyjnie. Przemijanie, nieuchronność zdarzeń, niezrealizowane plany. Życie. Tych dziesięć utworów oczywiście nie wyczerpuje tematu. Od razu na myśl przychodzi przynamniej kilkanaście innych, które jak najbardziej zasłużyły na miejsce we Floydowym Top Ten – jak instrumentalne „One of These Days”, poruszające „Mother”, zwiewne „See Emily Play”, przebojowe „Hey You” czy potężne „In The Flesh”. Albo zaśpiewane przez Roya Harpera „Have a Cigar” i „The Great Gig in the Sky” z natchnioną wokalizą Clare Torry. Jest też symfoniczny tytułowy majstersztyk z płyty „Atom Heart Mother”, który mógłby być ozdobą dobrego westernu. A może coś młodszego, powstałego już bez Rogera Watersa – jak „Sorrow” i „High Hopes”? Lista zdaje się nie mieć końca. Na szczęście Pink Floyd nigdy nie byli zespołem specjalnie singlowym - najlepiej wchodzą w całości.

Grupa została założona w Cambridge (UK) przez trójkę studentów School of Architecture - Rogera Watersa, Ricka Wrighta i Nicka Masona w 1965 r. Dopiero później dołączył do nich Syd Barrett, który w zespole pełnił funkcję wokalisty i gitarzysty. Zespół zadebiutował płytą "The Piper at the Gates of Dawn", wydaną w 1967 roku.

Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 4 długie litery i zaczyna się od litery I Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę album grupy Slipknot, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Wtorek, 20 Sierpnia 2019 IOWA Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Iowa Ma przydomek "stan sokolego oka", Typ amerykańskiego pancernika, Wśród stanów usa, Stan w środkowej części usa Typ amerykańskiego pancernika, Iowa Stan usa ze stolicą w des moines inne krzyżówka Album niemieckiej grupy muzycznej riger Album grupy cool kids of death Album studyjny grupy "roxy music" Album i utwór grupy queen z 1991 roku Album grupy closterkeller The ..., album grupy pink floyd Album grupy sol invictus Album grupy raz, dwa, trzy (2010), Drugi album warszawskiej grupy hip-hopowej hemp gru Album i utwór grupy queen z roku The , album grupy pink floyd Trzeci studyjny album thrash metalowej grupy kat Album grupy raz, dwa, trzy , Album polskiej grupy muzycznej dżem Album grupy raz, dwa, trzy , Rodzi się, gdy interesy jednej grupy ludności godzą w interesy innej grupy Album zespołu ”dezerter” Album zespołu ”republika” Album zespołu ”morgoth” Zespół który wydał album ”the sad realm of the stars” trendująca krzyżówki 5a tysiąc bilionów P16 inaczej o portierze E3 za niego woj tarczę trzymał D7 snuje plany – mrzonki M1 potworny kaprys K17 posiedli tajemną wiedzę 17f wełniana wstążka 16l górnik w klatce 3j chrzest bojowy przedstawienia 18a korekta na koncie B7 usypianie na zimno Ł7 sporo miejsca, sporo czasu 6g podaj azor Ł7 rozpuszczalnik z wielkiej ciężarówy Ł16 bez znaczenia w morzu potrzeb

Tuż po tym, jak ujrzała światło dzienne w 1975 roku, płyta „Wish You Were Here” podbiła listy przebojów po obu stronach Atlantyku. Album, stanowiący zapis ówczesnych przemyśleń zespołu na temat przemysłu muzycznego oraz eksplorujący tematykę nieobecności, zawiera również klasyczny utwór „Shine On You Crazy Diamond”, będący hołdem dla członka-założyciela Pink

Pink Floyd (!) (?) - forum Rock - dyskusja za! za gitarę Gilmoura, za inteligentne teksty, za the final cut, za eksperymenty, za brzydotę - strona 3 - GoldenLine.pl Oferty pracy Profile pracodawców Centrum kariery пропозиції роботи

W czwartek minęło 31 lat od ukazania się albumu "Wish you were here" angielskiej grupy Pink Floyd, grającej rocka progresywnego. Była to płyta, która ustaliła miejsce zespołu w historii muzyki rockowej. "Wish you were here" to trwający niespełna 45 minut album. Nagrany został, co potwierdzał wiele razy w wywiadach David Gilmour, w

^{Piątek, 3 sierpnia 2012 (10:54) Na początku sierpnia 1967 roku w sklepach muzycznych w Wielkiej Brytanii pojawił się debiutancki album grupy Pink Floyd - "The Piper at the Gates of Dawn". Ponad 40 lat temu grupa wydawała się zbyt awangardowa. "To był raczej pra-Pink Floyd, nie ten, który dziś wszyscy kojarzą" - uważa dziennikarz muzyczny Bartek Koziczyński. Grupa powstała w 1965 roku w Londynie. Stworzyli ją studenci architektury, Roger Waters, Richard Wright, Nick Mason. Z początku zespół pozostawał pod wpływem muzyki rhythm'n'blues i grywał okazjonalne koncerty. Poważne zmiany w grupie zaszły wraz z pojawieniem się Syda Barretta. Roger znał go jeszcze z Cambridge (jego matka uczyła Syda w podstawówce), a my mieliśmy zamiar zaprosić go do zespołu jeszcze zanim przybył do Londynu, by rozpocząć naukę na Camberwell College of Art. Ale to chyba raczej Syd dołączył do nas, niż myśmy go o to poprosili - opowiada Nick Mason w swojej autobiografii "Pink Floyd - moje wspomnienia". Szybko wykrystalizował się czteroosobowy skład: Barrett - gitara i śpiew, Waters - gitara basowa, Wright - instrumenty klawiszowe, Mason - perkusja. Zespół występował pod różnymi nazwami: Sigma 6, The Meggadeaths, The Abdabs i Tea Set. Przypadkiem okazało się, że tej ostatniej używa już inna grupa. Musieliśmy szybko wymyślić jakąś inną nazwę. I właśnie Syd bez większych ceregieli rzucił hasło Pink Floyd Sound, korzystając przy tym z imion dwóch sędziwych amerykańskich bluesmanów: Pinka Andersona i Floyda Councila. Choć pewnie słuchaliśmy ich nagrań z jakichś importowanych płyt, nazwiska niewiele nam mówiły - wspomina Nick Mason. Z czasem nazwę skrócono do samego "Pink Floyd". Grupa zdobywała coraz większą popularność w Londynie. Na początku 1967 roku zespół podpisał kontrakt z wytwórnią EMI. Pierwszymi efektami współpracy z koncernem płytowym były single "Arnold Layne" i "See Emily Play", które zyskały odpowiednio 20 i 6 miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Dało to zespołowi możliwość nagrania pełnowymiarowego albumu "The Piper at the Gates of Dawn". Głównym twórcą materiału na krążek był Syd Barrett - osiem z jedenastu piosnek na płycie to jego kompozycje. Pod dwoma utworami podpisał się cały zespół, a jeden sygnował Roger Waters. Produkcją kierował Norman Smith, współpracujący wcześniej z zespołem The Beatles. Sesje do naszej pierwszej dużej płyty przebiegały bezproblemowo. Panował ogólny entuzjazm, Syd był zrelaksowany, a atmosferę wypełniało poczucie wspólnego celu. (...) Poszczególne utwory kończyliśmy w studiu po jednym lub dwóch dniach pracy - opowiada perkusista zespołu w swojej książce. Tytuł płyty zaczerpnięto z jednego z rozdziałów książki "Wind In The Willow (O czym szumią wierzby)" Kenneth'a Grahame'a. Odzwierciedlało to bajkowy klimat, jakim była przesycona większość znajdujących się na płycie utworów. Płyta ukazała się w sklepach w Wielkiej Brytanii 4 sierpnia 1967 roku (część źródeł wskazuje, że stało się to dzień później). Album przez siedem tygodni znajdował się na liście 20 najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii, docierając na szóste miejsce. W USA, wydany w październiku w okrojonej wersji i bez żadnej promocji, nie wszedł nawet na listę "TOP 100" magazynu "Billboard". Syd Barrett ciągnął zespół w kierunku eksperymentów, być może jeszcze szerzej zakrojonych, jak nagrywana w tym samym 1967 roku płyta Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band Beatlesów. Z tym że w studiu ówczesny lider Pink Floyd zetknął się z barierą ze strony wytwórni płytowej i realizatora. Na skutek tego debiut jego grupy jest wynikiem kompromisu - zawiera zarówno utwory śmiałe, jak i ugrzecznione. Płyta jest jednak niepowtarzalna - po jej nagraniu Barrett wyłączył się psychicznie - to jedyne pełne świadectwo tego trochę zapomnianego geniusza - ocenia dziennikarz muzyczny Bartek Koziczyński. Zanim debiutancka płyta została wydana, Barrett - mocno nadużywający narkotyków - stawał się dla kolegów z zespołu bardziej przeszkodą niż pomocą. Nasz frontman, gitarzysta i kompozytor w jednej osobie zaczynał tracić nad sobą kontrolę i to nie na żarty. Ten fakt nie uszedł naszej uwadze, byliśmy jednak zdania, że Syd miewał po prostu lepsze i gorsze dni, choć tych gorszych przybywało bardzo szybko. Zaślepieni perspektywą i pragnieniem odniesienia sukcesu, przekonywaliśmy się nawzajem, że z pewnością Syd kiedyś z tego wyrośnie - wspominał Nick Mason. Na przełomie 1967 i 1968 roku Waters, Wright i Mason doszli do wniosku, że stan psychiczny Barretta uniemożliwia mu dalsze granie z zespołem. Zatrudniono gitarzystę Davida Gilmoura, który miał zastępować Barretta tylko na koncertach. Szybko jednak okazało się, że dawny lider nie jest w stanie pracować nawet w studiu. W efekcie na następnej płycie zespołu A Saucerful of Secrets znalazła się tylko jedna jego piosenka i został on ostatecznie wykluczony z zespołu. Pozbawiona głównego kompozytora grupa rozpoczęła poszukiwania nowej formuły artystycznej. Oni byli na tyle awangardowi, że ówczesny rynek nie mógł ich w pełni zrozumieć. Weszli na rynek trochę siłą rozpędu, korzystając z renomy koncertowej. Ale przez kłopoty z Barrettem nie udało się podtrzymać impetu debiutu. Dopiero kiedy w pierwszej połowie lat 70., nie rezygnując z psychodelicznego sznytu, muzycy nadali swoim kompozycjom większą melodyjność, zaczęła się właściwa kariera Pink Floyd - ocenił Koziczyński.}

Legendary rock band Pink Floyd is releasing a new single “Hey Hey Rise Up” on Friday in support of the people of Ukraine, the band said in a statement on Thursday. CNN values your feedback 1. Gitarzysta i wokalista David Gilmour, perkusista Nick Mason, basista Guy Pratt i klawiszowiec Nitin Sawhney, wydali nowy singiel zespołu Pink Floyd. Utwór "Hey Hey Rise Up" powstał w celu charytatyw… Są takie płyty w historii muzyki rockowej, które mimo upływu lat nadal fascynują i ciągle w pewnych kwestiach są zagadką. Niedawno Nick Mason wypowiedział się na temat tekstów Rogera Watersa na album… Pink Floyd mają na koncie utwory, które na stałe wpisały się do kanonu i dzisiaj uznawane są za klasyki. Jak postrzega to David Gilmour? Który numer według niego, nadał zespołowi kierunek? Niedawno a… Roger Waters znany jest ze swojego trudnego charakteru, który często ukazuje się w nieoczekiwanych momentach. Tym razem artysta oburzył się na ofertę, jaką złożył mu założyciel Facebooka. O co poszło? David Gilmour, legendarny gitarzysta Pink Floyd, 25 czerwca wystąpi we Wrocławiu. Gdzie będzie można obejrzeć transmisję z koncertu? Fani, którzy czekali na nową płytę Pink Floyd w końcu się doczekali. Już 10 listopada w sklepach pojawi się album „The Endless River”. Już w sobotę na wielkiej scenie ustawionej na Podzamczu, tuż przy ulicy Sanguszki, rozpocznie się największa impreza sezonu - Wianki nad Wisłą. Gościem specjalnym będzie brytyjska grupa The Pink Floy… Roger Waters (68 l.), legendarny muzyk zespołu Pink Floyd, po raz czwarty stanie na ślubnym kobiercu. Waters pojmie za żonę swą narzeczoną, Laurie Durning. Grupa Pink Floyd nie będzie reaktywowana. Plotki na ten temat uciął ostatnio gitarzysta Roger Waters (68 l.). - Jestem niesamowicie szczęśliwy, że mogłem występować w tej kapeli. Warmińsko-mazurskie. Sprzedawca sklepu z płytami w Elblągu obserwował mężczyznę, który kręcił się od dłuższego czasu między półkami. Coś z nich brał, potem odkładał, zachowywał się podejrzanie. Firma Converse zachęcona powodzeniem modelu poświęconemu zmarłemu Kurtowi Cobainowi zapowiada wypuszczenie następnych rockowych trampek. sO30l6.

w9isg5vdqc.pages.dev/88

w9isg5vdqc.pages.dev/238

w9isg5vdqc.pages.dev/356

w9isg5vdqc.pages.dev/259

w9isg5vdqc.pages.dev/204

w9isg5vdqc.pages.dev/205

w9isg5vdqc.pages.dev/133

w9isg5vdqc.pages.dev/114

w9isg5vdqc.pages.dev/203

płyta grupy pink floyd krzyżówka